Urbex: Bezoek aan Hasard Cheratte
Vroeg opgestaan, want we gaan vandaag een bezoek brengen aan de kolenmijn Hasard Cheratte in Luik.
Deze mijn dateert uit het jaar 1860 en is al in 1977 gesloten. Een oud beestje dus.
De torens van de mijn doen denken aan de kantelen van een middeleeuws kasteel. Als we er voor staan is alles doodstil. Jeannette heeft wel eens gehoord dat er een beheerder bestaat, die zeker is om te kopen. We zijn nieuwsgierig en gaan op zoek. Ergens op internet vinden we een soort beschrijving om de man te vinden. Straat uitlopen, ergens schuin naar links en dan een van de huisjes aan de rechterkant. Nou, ga daar maar eens aan staan. De waakhonden in het straatje laten horen dat ze niet onze beste vrienden zullen worden maar zo waar we vinden de persoon in kwestie.
Een groot stalen hek zwaait open. We betalen 10 euro per persoon en de sleutel wordt op een geheimzinnige plek gelegd voor als we later in de middag het terrein willen verlaten. Zo gaat dus.
Hasard Cheratte, een urbexlocatie van absolute klasse. Torens, hoge trappen, verlaten zalen met duizenden laarzen, verroest gereedschap, geheimzinnige teksten van geliefden die hier blijkbaar ook zo op z’n tijd geheimpjes uitwisselen, je kunt het niet bedenken maar alles is er en we gaan allemaal helemaal uit ons dak. Ergens ontwaar ik Martijn die met twee flitsers aan het experimenteren is. Eddy is al helemaal uit het zicht verdwenen, die duiken we straks wel op. Jeannette staat zichzelf te fotograferen en Paula zwicht voor de gebroken ramen. Richard doet ergens in een ruimte aan pinholefotografie. Ik val op de doorleefde muren. We genieten!
Aan het eind van de dag duiken we de sleutel op. Openen het hek, sluiten af en bewaren de sleutel op de afgesproken plek zodat de beheerder die later kan oppikken.
Als we even later aan de vette hap en de koffie zitten zie ik enkel glunderende gezichten..De schoonheid van verval. Wat bijzonder dat zoveel mensen hier zoveel van kunnen genieten. Ik mijmer, hoor de gesprekken niet meer om me heen. De schoonheid van verval…Zou er een link met de levensloop van de mens zijn.. Herkenning? Erkenning? Reflectie? Is het de weg die wij als mens hebben te gaan? Een vette hap en filosofie van de koude grond.. Een aparte combinatie!
Het is een lange weg terug, vanuit België naar Drenthe. Maar het is of de weg en de tijd voorbij vliegen.

[nivo_slider source=”post” link=”image” size=”500×300″ limit=”10″ effect=”random” speed=”600″ delay=”3000″]